ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΝ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 4685/1877 ΜΕΡΟΣ Β΄

εἴτε μέρος (μετὰ τὴν ὡς εἴρηται ἀνωτέρω πληρωμὴν τῷ Δημοσίῳ τῶν διὰ τὴν προικοκτησίαν ὀφειλομένων) εἴτε τὸ ὅλον τῶν κρατουμένων δύω χιλιάδων Δραχμῶν ἵνα ἐξ αὐτῶν πληρώσῃ καὶ τὸ τίμημα τῶν δηλώσεων ὡς εἴρηται ἀνωτέρω παρὰ τοῦ Κ. Καλφαρέντζου ἐκ τριάκοντα στρεμμάτων γαιῶν, ἅς πωλεῖ μετὰ τῶν λοιπῶν τριάκοντα στρεμμάτων τῶν ἐκ προικοκτησίας προερχομένων, κατὰ τὴν γενησομένην ὁριστικὴν ἐκτίμησιν τῆς ἀξίας των, συμφώνως μὲ τὸν νόμον, καθόσον τὰ συμβαλλόμενα μέρη ἐννοοῦσιν ὅτι ὁλόκληρον τὸ ἀνωτέρω κτῆμα περιέρχεται τῷ ἀγοραστῇ Καρόλῳ Κέλλερ ἐλεύθερον παντὸς βάρους, ὑποθήκης, προσημειώσεως, ἤ ἄλλης τινὸς ὑποχρεώσεως πρὸς τὸ Δημόσιον, ἐννοοῦνται πάντα ταῦτα ἐὰν ὑπάρχωσιν εἰς βάρος τοῦ πωλητοῦ, ὅστις εὐθύνεται ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἀπέναντι τοῦ πωλητοῦ καὶ πέραν τῶν κρατουμένων δύω χιλιάδων Δραχμῶν.

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΝ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 4685/1877 ΜΕΡΟΣ Α΄

ΑΕΡΟΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΤΣΑΚΑ

Ἡ ἀγοραπωλησία τὴν ὁποία διαπραγματεύεται τὸ συμβόλαιο ποὺ παρουσιάζεται σήμερα, ἀφορᾶ -κατὰ πᾶσα πιθανότητα- στὴν ἔκταση ἑνὸς ἀμπελώνα, ποὺ δὲν ὑφίσταται σήμερα, ἀφοῦ στὴ θέση του ὀρθώθηκαν τὰ μεγάλα βιομηχανικὰ κτίσματα, ποὺ διακρίνονται σὲ πρῶτο πλάνο στὴν ἀεροφωτογραφία ποὺ παραθέτουμε, τὰ ὁποῖα στέγασαν τὶς λεγόμενες «Ἀποθῆκες Βλάση» καὶ τὶς εὐμεγέθεις δεξαμενὲς τῆς οἰνοπαραγωγῆς. Πρόκειται γιὰ τὴν ἔκταση ποὺ βρίσκεται ἀκριβῶς μετὰ τὸν ἐμβληματικό, θὰ λέγαμε, ἀμπελώνα τῆς οἰνοποιΐας, ὁ ὁποῖος ἁπλώνεται δεξιά, καθὼς φθάνει στὴν κορυφὴ τοῦ λόφου καὶ πρὸ τῆς κεντρικῆς πύλης τῆς ΑΧΑΪΑ CLAUSS.

ΜΝΗΜΕΣ ΗΜΕΡΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ…

«Μιχαλέικα» ὀνομάζεται συνοικισμὸς παρακείμενος τοῦ ὀρεινοῦ χωριοῦ Δεμέστιχα, μὲ τὸ ὁποῖο ἡ «ΑΧΑΪΑ» ἔχει ἄρρηκτους οἰνολογικοὺς δεσμούς, ἀπὸ τὸν προπερασμένο ἤδη αἰῶνα. Τὸ ὄνομα τοῦ συνοικισμοῦ προέρχεται ἀπὸ τὴν οἰκογένεια Μιχαλοπούλου, οἱ πρόγονοι τῆς ὁποίας ὑπῆρξαν πρῶτοι οἰκιστὲς τῆς περιοχῆς. Σήμερα, οἱ κλώνοι τῆς οἰκογένειας ἔχουν ἁπλωθεῖ μέχρι καὶ τὴν Ἀμερική ἀπ’ ὅπου, πρὶν δέκα πέντε χρόνια, ἔφτασε μιὰ ἐπιστολὴ μὲ καταγεγραμμένες ἀναμνήσεις σχετικὲς μὲ τὴ ζωὴ σ’ αὐτὸν τὸν ὡραῖο τόπο, κυρίως κατὰ τὴν περίοδο τοῦ πολέμου τοῦ 1940.

Ἀξιότιμε Κύριε Μουλᾶ!

Τὰ στοιχεῖα ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπισημάνει σὲ μία, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἁπλὴ ἐμπορικὴ ἐπιστολή, εἶναι πολλά. Ὅταν, μάλιστα, τὰ «εὑρήματα» αὐτὰ συνεκτιμηθοῦν καὶ μὲ ἄλλα, τότε στοιχειοθετοῦνται ὑποθέσεις ἀρκετὰ ἐνδιαφέρουσες γιὰ τὴν ἱστορικὴ καταγραφή.

Ἡ ἐπιστολὴ ποὺ ἔρχεται στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος σήμερα, τέτοιου εἴδους στοιχεῖα μᾶς προσφέρει, γι’ αὐτὸ καί, παρὰ τὸ μικρὸ μέγεθος καὶ τὸ συνοπτικὸ περιεχόμενό της, ἀξιολογεῖται ὡς ἄκρως ἐνδιαφέρουσα. Κι ὅλα αὐτὰ δεδομένου καὶ τοῦ γεγονότος ὅτι ἔχει γραφεῖ ἐν ἔτει χιλιοστῷ ὀκτακοσιοστῷ ἐνενηκοστῷ καὶ ἐνάτῳ, δηλαδὴ πρὶν ἀπὸ 116 χρόνια!!

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΝ ἀριθ. 22875

Τὸ «ἀκριβὲς ἀντίγραφον» τοῦ ὑπ’ ἀριθ. 22875 Πωλητηρίου Συμβολαίου τοῦ συμβολαιογράφου Πατρῶν Λεωνίδα Μ. Κούκα, ἐντάσσεται στὰ «βαριὰ χαρτιὰ» τοῦ Ἱστορικοῦ Ἀρχείου τῆς ΑΧΑΪΑ CLAUSS. Οἱ λόγοι ποὺ ὑπαγορεύουν τὸν χαρακτηρισμὸ αὐτὸν εἶναι προφανεῖς: πρόκειται γιὰ ἀνέκδοτο δικαιοπρακτικὸ χειρόγραφο, οἱ πληροφορίες τὶς ὁποίες διασώζει -ἐξαιρετικὰ χρήσιμες στὴν ἱστορική, φιλολογική, καὶ νομικὴ ἔρευνα- παραμένουν μέχρι σήμερα στὰ ἑρμάρια τοῦ Ἀρχείου ἀπροσπέλαστες καὶ ἀνεξερεύνητες. Ἔχουμε ἤδη ἀναφέρει, στὸ εἰσαγωγικὸ κείμενο αὐτοῦ τοῦ blog, τὸν ὁρισμὸ ποὺ ἔχει δώσει ἡ Αἰκατερίνη Χριστοφιλοπούλου στὸ βιβλίο της «Εἰσαγωγὴ στὶς ἱστορικὲς σπουδές» (Ἀθήνα 1981), σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο «ἡ γνώση καὶ ἀνάπλαση τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος στηρίζεται στὰ κάθε εἴδους κατάλοιπα αὐτοῦ τοῦ παρελθόντος ποὺ ὀνομάζονται Πηγὲς τῆς ἱστορίας καὶ τὰ κατατάσσουμε σὲ Γραπτὰ κείμενα, Προφορικὴ παράδοση, Μνημεῖα καὶ ἀρχαιολογικὸ ὑλικό, καθὼς καὶ ὀπτικὸ καὶ ἀκουστικὸ ὑλικὸ …». Οἱ Πηγὲς αὐτὲς … «ἀνάγονται εἴτε σὲ ἄμεσες εἴτε σὲ ἔμεσσες… Οἱ πρῶτες συνιστοῦν αὐτούσια κατάλοιπα τοῦ παρελθόντος, ὅπως εἶναι…. τὰ ἔγγραφα, δημόσια καὶ ἰδιωτικά, οἱ στρατιωτικοὶ κανονισμοί, οἱ ἐπιστολές»….